Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Tijd om iemand aan zijn jasje te trekken

Deel:

Rikko Voorberg geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag.

Tijd om iemand aan zijn jasje te trekken – PopUpGedachte maandag 26 september

Een verse week is aangebroken, de dag is nog jong. Alles kan nog gebeuren, tenminste: bijna alles. Een vriendin meldde dat haar vriendin met een hersenbloeding in coma ligt. Die kan wakker worden, maar dit kan niet meer ongedaan. Wat is het leven kort, appte ze. Vijf woorden vol van een ontzet besef. Een nieuwe week, voor sommigen begint die angstig en vreemd, voor anderen open en gelukzalig. Nasrdin Dchar wist niet waar hij het zoeken moest van geluk dat er zoveel mensen samenkwamen nadat hij met een paar anderen acht maanden geleden bedacht dat een Parade van Ieder1 het begin zou kunnen zijn van een nieuwe gezamenlijkheid in Nederland. Iedereen begint anders aan deze week.

En ik lees weer. Nu het nog donker is. En laat die oude woorden door mijn hoofd rommelen. Deze bleven haken, ze komen uit het boek van de onheilsprofeet Hosea die totale ondergang voorspelde, tenzij… altijd, tenzij.

Daarop zal ik je meelokken naar de woestijn, (zegt Jhwh, de Maker, de Schepper, de ziel van de wereld,) en daar tot je hart spreken. Ik zal je wijngaarden teruggeven, het dal van Achor maak ik tot een poort van hoop. En zij zal mijn liefde beantwoorden, als in de tijd van haar jeugd. Op die dag al zij zeggen:L jij bent mijn man, ik zal je voorgoed tot vrouw nemen. Mijn vrouw zul je zijn want ik beloof je trouw en jij zult de heer toegewijd zijn.

Meelokken naar de woestijn, tot je hart spreken, niet de individu, niet jou en mij, maar het volk dat hij apart gezet had, dat Joodse volk, met de bedoeling dat zij later – bij voldoende begrip – de wereld zouden kunnen uitleggen en laten zien hoe de wereld in elkaar zat en wat de wijze zuivere manier van leven was, en waar die toe kon leiden.

Zij moesten de oefengroep zijn voor de hele mensheid, die meegelokt zou worden naar de woestijn en tot wiens hart er gesproken zou worden. Die hun wereld, hun voorraden, hun natuur, en hun opbrengst terug zouden krijgen en wiens grond weer een plek van hoop zou worden. En dat de mensheid dan de gegeven liefde zou beantwoorden en tot haar maker, de levensgeest, god, zou zeggen: jij bent mijn toegewijde echtgenoot, dank dank. En de heer der werelden zou zeggen en jij de mijne.

Waar is die woestijn? Kunnen we er misschien alvast heen? Kijken of we die maker der werelden kunnen vinden en aan zijn jasje kunnen trekken want de grond wordt een beetje heet onder onze voeten. En niet alleen de grond. Ik weet niet wat ik moet denken van de rijzende temperaturen, maar het is de olifant in de Tweede Kamer die tijdens de algemene beschouwingen straalhard werd genegeerd. Als je’m niet ziet, is die er misschien niet, toch?

Waar is die woestijn? Kunnen we er misschien alvast heen, om de maker der werelden aan zijn jasje te trekken en te erkennen dat we misschien een tikje bruut, egoïstisch en achterlijk zijn omgegaan met alle ruimte die we gekregen hebben om ons leven vorm te geven. Dat het ons spijt. En dat we het liefst onze aarde terug willen, niet die uitgemergelde kapotgeschoten uitgedroogde stukken planeet die wij hebben gecreëerd maar die woeste natuur waar we respect voor hebben, die vette aarde waarop we voedsel verbouwen om met elkaar te delen in plaats van de visgronden van Afrikaanse landen leeg te vissen, de vis te vermalen en het meel te voeren aan varkens in rijke westerse landen die dat op hun bbq’s leggen zodat de een doodgaat aan te veel slecht vlees en de ander aan het gebrek aan vis.

Waar is die woestijn? Want als we’ m niet snel vinden wordt onze planeet een grote woestijn. Waar is die woestijn want als we er niet heengeleid worden als mensheid omdat de maker der werelden nog eenmaal de mensheid het hof wil maken, ze wil versieren en verleiden om weer met respect en liefde met zichzelf, haar ziel en de planeet om te gaan – dan moeten we misschien zelf ons daarheen begeven en zeggen dat het ons spijt. Het alvast anders gaan doen. Dat veelvraatvlees maar even laten staan. Die fossiele brandstoffen ook. Daar gaat mijn 2cv, auw. En dan maar hopen dat die wind weer gaat waaien en die stem weer gaat fluisteren door onze wereld en de maker van zijn kant zich weer vertoond om harten te raken.

Misschien is hij al begonnen. Dat kan ook. En fluistert hij door de randen van de samenleving. Stuurt mensen op pad met fotocamera’s om het kwaad vast te leggen en het goede te vieren. Stuurt onderzoekers naar fabrieken om het kwaad aan de kaak te stellen en inspireert gewone mensen in de straten van steden en dorpen om te besluiten het anders te gaan doen, zelf. Omdat ze geraakt zijn, zich verantwoordelijk voelen, en op onverklaarbare wijze zelfs enigszins geliefd, goed genoeg om werkelijk verandering te brengen.

Dan is de woestijn al geweest, is de trouw al beloofd en duurt het alleen even voor de nieuwe toewijding van de maker van de wereld zijn weg vind naar de harten van steeds meer mensen. Of is dat te hoopvol?

Hosea 2:15-22

Handelingen 20:17-38

Lucas 5:1-11

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--