Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Hoe een katholiek de protestantse geloofsbeelden van Mirjam op z’n kop zette…

Deel:

Gesprekken met een katholiek zorgden ervoor dat Mirjam een andere kijk op geloven kreeg. God bleek ook te vinden in beelden en taal die ze niet kende. 

Onze huiskring, waarin we als geloofsgenoten elkaar ontmoeten, werd een aantal keer bezocht door een katholieke medebroeder. Tijdens de avonden keek hij wat verwonderd rond en na enig aandringen wilde hij wel iets over zijn gevoelens kwijt: ‘Als ik jullie bijbelkennis had, weet ik niet of ik er hetzelfde mee zou doen. Er zit zoveel bewijsdrang in woorden van protestanten, terwijl we ook gewoon zacht met elkaar kunt samenleven, het heilige uitleven, in plaats van uitspreken.’

We zullen het eens laten zien 

Bewijsdrang is het woord dat bij mij bleef hangen. Ik ben een echte protestant: ik wil ook bewijzen en laten zien hoe waar God is. Of het nu met bijbelteksten of met wonderen is, we zullen laten zien dat we een God hebben die leeft, toch?
Ik houd van de Bijbel, het Woord: het inspireert en ontleedt me. Het stelt ons eveneens in staat om een beeld van God te vormen. Daar wordt mijn verstand blij van: ik kan een begrijpelijk beeld van God vormen. God is goed en machtig. Bovendien doet Hij krachtige wonderen, ook in mijn leven. En ik verlang, net als veel christenen, naar meer.

God als oude moeder overste

Dat ‘meer’ vond ik afgelopen jaren op andere plekken dan gedacht. Als ik terugkijk naar de kruispunten van mijn leven dan sprak God tot mij door beelden en rituelen in een zachte taal die ik niet eerder hoorde.

In het klooster kwam God in de nacht als een oude moeder overste. Ze sloeg haar armen met zo’n intense liefde om mij heen dat ik toen pas voelde hoe diep de ruimte in mijn hart was. Of er was een Christusbeeld dat me toesprak vanaf de muur in een kapel. Niet mijn eigen veroordelende woorden, maar een zachte bries: ga maar, besta maar, wees maar en ben. Het was een terugkerende uitnodiging om stil te zitten bij mijn eigen hart, daar waar Jezus al lang aan tafel zit.

Angstige protestantse denkbeelden

Ik ben nog maar net aan het ontdekken wat de schoonheid is van mijn bevrijdde hart. Lange tijd heb ik geen ruimte ervaren om er thuis te raken. Simpelweg door de denk-beelden die ik als protestant heb meegekregen: je moet je eigen hart wantrouwen, je ben slecht en ellendig, je gevoelens doen er niet toe, wacht je voor onzuivere motieven. Als je je hart bezoekt, doe dat dan met angst en beven en kijk uit voor Satan.

Deze angstige denkbeelden zijn voor mijn geloofsleven een groter obstakel geweest dan de katholieke heiligenbeelden. Die heiligen vertellen me iets over hun leven dat ik kan meenemen, of naast me neer kan leggen. Zij bieden me meer vrijheid dan de denkbeelden uit mijn eigen traditie die onderdeel geworden zijn van mijn identiteit. Het zijn beelden die me angst aanjagen en me wegvoeren van mijn verlangen.

Angst om er niet te mogen zijn

Angst is ook het woord dat Nicolaas Sintobin, Jezuïet en priester, in de mond neemt, als hij het heeft over protestanten. ‘Of ze nu jong, oud, evangelisch of traditioneel zijn, bijna overal proef ik de angst om er niet te mogen zijn. Het lijkt alsof protestanten met woorden en wonderen de angst proberen te bezweren die diep in hun hart leeft. Bij katholieken leeft die angst doorgaans niet. Daar kun je ook je vraagtekens bij zetten natuurlijk. Ik denk dat we heel veel van protestanten kunnen leren, mits woorden en wonderen maar voortkomen uit het verlangen naar en de nabijheid van God, in plaats van dat ze een bezwering zijn voor de angst.’

Dit brengt mij steeds weer bij de kern van mijn geloof: wat als woorden en wonderen wegvallen? Is God en Zijn genade me dan genoeg? In een wereld waarin alles steeds maar beter, mooier en adembenemender wordt gepresenteerd, heb ik behoefte herinnerd te worden aan dit trage evangelie van genoeg.

Op de vroege zondagmorgen als ik gewoon even heel stil ga zitten, daalt de vrede dan ineens in en komt een glimlach vanuit het hart tevoorschijn. God is aanwezig, hier en nu. ‘Vreugde leeft van stilte en van onbegrijpelijkheid’, zei Bonhoeffer al.


Mirjam van der Vegt is schrijver, spreker en stiltetrainer. Ze schreef dit blog op uitnodiging van Almatine Leene die eveneens flirt met Rome.

Geschreven door

Mirjam van der Vegt

--:--