Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Mijn geloof hangt aan een zijden draadje…

Sophie ontdekt dat haar geloof voor een groot deel leunde op dat van haar ex-man. En dat neemt ze zichzelf kwalijk. Waarom heeft ze haar eigen geloofsweg niet gevolgd? 

Deel:

In de warme zomerzon in Oostenrijk kijk ik naar een parapenter. Hij komt aanlopen met een grote rugzak en pakt vol zelfvertrouwen alles uit. Hij legt het materiaal netjes neer, ontdoet alle touwtjes van knopen en wacht op het teken om te mogen springen. Hij kijkt niet op of om, maar rent op de rand af en springt vol vertrouwen. Zijn parachute draagt hem, laat hem zweven en op de thermiek gaat hij hoger en hoger. Tot hij langzaamaan weer daalt om van voor af aan te beginnen. Wat is het geweldig om zo vol vertrouwen te zijn.

Het is als vallen zonder vangnet

Met geloven is het net zoiets. De parachute is God en wij willen springen en vertrouwen. De touwtjes waarmee we vastzitten zijn van zijde. Dun, maar sterk en met veel. Ze zijn dingen als de waarheid van de Bijbel, christenen om je heen, je ouders, kerk, rituelen, dogma’s en noem maar op. Zolang alles netjes recht en vastzit, is er niks aan de hand. Dan zweef je zo heerlijk op de thermiek, terwijl in je achterhoofd een opwekkingsliedje zoemt over zweven op de wind en de kracht van liefde. Je valt wel, maar je hebt een vangnet. Je weet dat aan de touwtjes trekken hoogstens tot gevolg heeft dat je links of rechts gaat. Dat is geloven.  

Maar stel nu eens dat die touwtjes knappen of vreselijk in de war raken. Om wat voor reden dan ook. Bijvoorbeeld door vragen die je jezelf stelt, die anderen je stellen of door de situaties waarin je je bevindt. Of, zoals in mijn geval, door het verlies van het geloof van je partner. En het verlies van een huis, werk, land èn partner in het tijdsbestek van een paar maanden.

Je staat klaar om te springen, maar als je aan een touwtje trekt, breekt het af. Je trekt aan de volgende en hij komt in de knoop. Hoeveel touwtjes moeten knappen voor je niet meer wilt springen? Voor je opgeeft? Stel dat je touwtjes nou onderweg knappen, hoeveel moeten er knappen voor je naar beneden dondert? Dat is vallen zonder vangnet. Zo voelt het als je je geloof verliest. In de maanden die volgden op mijn ex’s ommekeer, raakte alles in de war en knapten veel van de touwtjes die met God te maken hadden.

Bemoeit God zich wel met de wereld?

Nu is het zo dat ik mijn hele leven vragen heb gehad en zelfs vocht tegen geloven. Tegen de standaarden van de kerk en de zekerheden van de mensen in mijn omgeving. Twijfel is een onderdeel van mijn geloof. Het hing van twijfel en zekerheden aan elkaar. Ik geloofde onder andere, omdat ik een partner had die mij liet zien hoe belangrijk geloof was. Was zìjn geloof het belangrijkste touwtje van mijn geloof? Zijn er dan nog wel touwtjes over?

Ik begon mijn zoektocht zoals hij die inzette. Ging op zoek naar de waarheid. Vroeg mij af of hij misschien gelijk had en ik niet. Mijn vragen waren pijnlijk en voelden als zonder vangnet… Bemoeit God zich wel met de wereld? Waarom ervaar ik geen fysieke aanwezigheid van God? Is hij slechts opium voor het volk om mensen rustig te houden? Geloven de meeste mensen, omdat ze niet uit de sociale kringen durven te stappen of omdat ze geen alternatief hebben?

Toen realiseerde ik me dat mijn geloof inderdaad best veel afhing van zijn geloof. Hoe had het zover kunnen komen? Waarom had ik mijn geloof laten afhangen van een manier van geloven die totaal niet bij mij past? Een overwinnaars geloof, de-ware-christen-geloof… Ze passen totaal niet bij de persoon die ik ben. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik dit niet eerder inzag. Dat ik te lang heb gedacht dat het ware geloof hetzelfde was als het radicale geloof van christenen zoals ik die om mij heen had.

Mijn eigen geloofsweg zoeken

Hoe kan het dat ik mij pas veel later realiseerde dat mijn ex-man en ik heel andere dingen zoeken? Terwijl hij de waarheid zoekt, zoek ik naar vrede. Terwijl hij naar antwoorden zoekt, kan ik leven met het ongewisse en wil ik vooral rust. Deze realisatie bracht mij er uiteindelijk toe om mijn eigen geloofsweg te zoeken.

Wat ik dus vooral gedaan heb in de afgelopen maanden is op een bergtop zitten, terwijl ik figuurlijk de touwtjes repareer of uit elkaar probeer te halen. Zijn er nog genoeg touwtjes over? Ik weet het niet, maar ik zou toch wel graag nog eens willen zweven op de wind. De ware vrede ervaren. Maar hoe? Ik heb geen idee.

<hr/>

Sophie (pseudoniem) schreef al eerder voor Lazarus over haar scheiding. Die blogs kun je hier lezen. Toen haar man z’n geloof vaarwel zei, schudde ook haar geloof op z’n grondvesten. Hoe dat zich uiteindelijk ontwikkelde, beschrijft ze hier. 

Geschreven door

Sophie

--:--