Hij roept niet, hij schreeuwt niet

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6:00 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag. 

Hij roept niet, hij schreeuwt niet – PopUpGedachte 8 januari 2018

Het is niet zo moeilijk. Toch niet. De pieptonen van de wekker snijden even door je hoofd, ik heb zo’n irritante losse wekker omdat ik de telefoon niet naast mijn bed wil hebben laten liggen. Je weet wel, met van die rode digitale cijfers en harde pieptonen die je echt niet kunt negeren. Met dat die wekker gaat, twijfel ik nog, maar bij de eerste stappen uit bed weet ik het weer: dit is een goed idee.

Sinds april 2016 sta ik elke werkdag ochtend op om zes uur, lees de teksten van de dag, een oud katholiek leesrooster – bijvoorbeeld handig te vinden in de app Evangelizo – en vraag ik me af wat er voor wijsheid in te vinden is voor de dag die komt. Een soort vingeroefening met de oude teksten van het christendom. Vanuit deze gedachte en hoop: dat die teksten een middel zouden moeten zijn om een andere wereld te realiseren binnen de huidige wereld. Dat is mijn diepste verlangen – de teksten zó begrijpen dat ze de ogen openen voor een hele andere wereld binnen de kaders van deze wereld.

Het stormt hard rondom het huis. Gejaagd klinkt de wind, maar als ik naar buiten stap om even op het balkon te kijken, is de wind ook vriendelijk. En speels. Het is koud, goed koud, dat wel. Het beneemt even de adem, maar dan blijkt de nacht al niet meer helemaal nacht, de eerste kleuren van de dag tonen zich al achter de wolken en de wind voelt als soms op het strand of in de bergen, speels en vrolijk-makend. Dat je voelt dat je leeft. En als iets nodig is, voor mij, voor ons misschien wel, is het dit: dat we regelmatig voelen dat we léven. Dat is iets anders dan bestaan, dan geleefd worden en overleven. Het is léven zelf. Lechajim, zeggen ze dan in het Hebreeuws. Op het leven. Met als belangrijkste verschil met overleven of bestaan, dat léven een scheppende, vormgevende potentie heeft. Jij en ik zijn in staat om zelf te scheppen. Misschien heel klein, maar klein is niet onbelangrijk.

Het besef dat de wereld die uit de teksten begrepen kan worden door ons gemaakt en geleefd kan worden als we er aan beginnen, dat gevoel van potentie. Dat zit in de storm vanochtend, gek genoeg. En het is voor ons allemaal. Dat zegt Petrus vanochtend: ‘Nu besef ik pas goed dat er bij God geen aanziens des persoons bestaat, maar dat uit welk volk ook ieder die Hem vreest en het goede doet, hem welgevallig is.’ Die eenvoud. Jij en ik. Het goede doen, eerbied voor het leven, voor gerechtigheid en that’s it. Dan weten of voelen of mogen weten dat ‘het universum het met je eens is’ zoals gisteren iemand dat verwoordde bij de PopUpKerk. Dat je de dingen niet alleen doet en dat het niet van je afhangt. Maar dat er wel iets voor je ligt om te doen. En dat het belangrijk is. En gewaardeerd wordt.

Vanochtend blijf ik haken aan dit zinnetje uit Jesaja (toch een van de meest indrukwekkende profeten uit dat hele eerste Testament): ‘Hij roept niet hij schreeuwt niet en op straat verheft hij zijn stem niet.’ Ik word er rustig van. Van deze woordvolgorde. Het raakt aan een behoefte blijkbaar. Misschien omdat het zo’n contrast vormt met de inhoud van de PDF die gisteren in mijn inbox plofte, Fire and Fury, inside the Trump’s White House. Een verzameling indrukken en interviews vanuit de directe omgeving van misschien wel de machtigste man op aarde. Hij is het antibeeld van dat wat de profeet hier oproept, schreeuwt wel, roept wel en op straat (en op Twitter) verheft hij voortdurend zijn stem.

De machtigste man op aarde. Dat is de titel die aan Trump kleeft. Vanwege zijn positie, de mensen die hij aanstuurt en de impact die elke keus heeft. Toch zegt Jesaja over een ander, eentje die zou voortkomen uit het Joodse volk: ‘Mijn geest stort ik over hem uit, gerechtigheid laat hij stralen voor de volken. Hij roept niet, hij schreeuwt niet en op straat verheft hij zijn stem niet. Het geknakte riet zal hij niet breken, de kwijnende vlaspit zal hij niet doven, in waarheid zal hij de gerechtigheid laten stralen. Onvermoeid en ongebroken zal hij op aarde gerechtigheid laten zegevieren, de verre kusten zien uit naar zijn leer.’

De verre kusten zien zeker uit naar zijn leer. Zeker nu het water hen aardig aan de lippen komt te staan vanwege rijzende zeespiegels, dalend land en die machtigste man op aarde die zojuist allerlei plekken voor de kust van Amerika heeft vrijgegeven om te boren naar fossiele brandstoffen.

Belangrijke dingen worden met beklemtoning uitgesproken, nog belangrijker dingen worden geschreeuwd, het allerbelangrijkste wordt gefluisterd. De machtigste stem op aarde fluistert. En in de stilte horen we die stem vragen om vertrouwen en om het goede te doen, om dat wat kwetsbaar is te ondersteunen en dat wat angstig is vertrouwen te geven. Hij roept niet, hij schreeuwt niet, hij fluistert: je bent niet alleen.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.