Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Discipline, discipline, discipline

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren!  

Discipline, discipline, discipline

Het is maandagochtend en met een beetje geluk ben ik toch nog wakker geworden. Het had niet veel gescheeld, maar de innerlijke wekker, het toeval of de goddelijke voorzienigheid schudde mij alsnog wakker, na in slaap gesukkeld te zijn ná het signaal van de wekker. Ter ere van het verschijnen van het boek Lazarus Staat Op, hebben we bedacht ook nog deze ochtend via Facebook Live vroege kijkers laat meemaken hoe dat nu werkt zo’n popupgedachte. Dus na naar beneden gestommeld te zijn, telefoon aangezwengeld te hebben, ook nog even met mijn ochtendhoofd in de camera introduceren dat we zijn opgestaan.

Het is gelukt. Als het aan mijn eigen ijzeren discipline had gelegen, dan sliep ik nog. Dan was het er nooit van gekomen. Het is dat er luisteraars op zitten te wachten, dat ik ’s ochtends denk dat ik geen mietje wil zijn en belangrijker nog: dat ik achteraf elke keer concludeer dat het alle inspanning waard is geweest. Maar dat is pas achteraf he? En dat is precies de reden waarom discipline bestaat en aangeleerd wordt. Omdat we de meeste dingen pas achteraf weten. Omdat dichtbij je gevoel blijven je in het echt niet zo heel veel verder brengt. Dichtbij je gevoel blijven had vanochtend gezorgd dat ik was blijven liggen. Tenzij dichtbij je gevoel blijven betekent dat je ook nagaat dat je achteraf je beter zult voelen als je het wel doet – maar dat is eerder dichtbij je overtuiging blijven dan dichtbij je gevoel. Cliché’s zijn altijd maar half waar.

Dit staat er vanochtend in de brief van een van mijn favoriete auteurs uit het tweede deel van de Bijbel, jakobus: ‘acht u zelf hee gelukkig, wanneer u allerlei beproevingen overkomen. Want u weet dat de beproeving van uw geloven standvastigheid voortbrengt. En die standvastigheid moet zich ten volle verwerkelijken.’ Het is een tikje hardvochtig dit advies. Je gelukkig prijzen als je het gevoel hebt dat je allerlei beproevingen overkomen. Maar mocht je mopperen, door de bomen het bos niet zien, het niet meer geloven, dan zegt Jakobus: Schiet iemand van u te kort in wijsheid, dan moet hij haar vragen aan God en zij zal hem gegeven worden, want die geeft zonder voorbehoud en zonder verwijt.’ Dat is mooi. Bij die ene, eeuwige, oerkracht, hoe je het ook duidt zitten geen kleine lettertjes, geen verwijten dat je nu verdorie alwéér het niet weet en wijsheid nodig hebt. Je krijgt het gewoon. Zeggen de teksten dan he? Ik weet even niet hoe dat in de praktijk werkt. Wijsheid is niet zo’n grijpbaar begrip.

Maar dan: ‘hij moet wel biddden met vertrouwen, zonder te weifelen. Wie weifelt lijkt op de golven van de zee, die door de wind heen en weer geslingerd worden. ‘

Er zijn beroerde tekst-uitleggers die zeggen dat twijfel slecht is. Dat je fundamentalistisch moet geloven in de dogma’s anders kom je nergens. Dat kan helemaal niet want die oude teksten zitten vol twijfelaars, zoekers, vloekers, vechters met het leven, met het goede, met god zelf. Wat is wel het punt?

Ik denk dit, ik hoop dit – dat dit een oproep is om serieus te oefenen. Als je iets wilt: rust in je leven, focus op het goede, hoop houden. Dat dit inspanning vraagt. Niet onderwerping aan meneer pastoor, maar inspanning, oefening. En dat een beetje slim inrichten en dan vervolgens er eventjes niet op terugkomen. Als je tijdens de training je steeds weer afvraagt of je de volgende serie van tien wel zult doen of toch maar naar huis zult gaan om te netflixen – dan wordt het moeilijk. Er moet een bepaalde mate van overgave zijn om in elk geval dat uur vol te houden. Zes uur opstaan bijvoorbeeld. De gedachtes van twijfel als de wekker net zijn gegaan zijn ubercontraproductief. En ze gaan heel snel, want ik zoek een uitweg: wie zou het merken, heb ik een goed excuus, kan ik het ook later doen. Het hoofd is onwijs inventief om niet te hoeven doen wat je je hebt voorgenomen. Maar ik wilde iets. Ik wilde rust en stilte, ik wilde bewust de dag beginnen en ik wilde vóóraf aan iets anders op de dag gedaan hebben wat mijn belangrijkste taak is in het leven: uit de oude teksten van christendom iets nieuws halen voor vandaag.

Het is bijna 40 dagentijd. Een tijd van oefenen, van discipline, van verstillen. Tijd vna oefenen. Het is de eerste strategie van Ernst Jan Pfauth in zijn dankboek. Strategie voor rust en dagelijkse oefening numero 1: Je werk, hobby’s en projecten zien als oefenen. Wat ga je vandaag oefenen. En morgen. En oefen met toewijding. Oefeningen mogen altijd mislukken én vragen om een beetje toewijding. En blijven doen. Dank Jakobus, Ernst Jan Pfauth en jullie. Zou dit dan die gevraagde wijsheid zijn? Die gegeven zou worden? Blijven oefenen? Ik hoop het maar.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--