Dat heb ik zelf gedaan, toch?

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Dat heb ik zelf gedaan, toch? – PopUpGedachte 18 juli 2018

Het is woensdag. Het halve land lijkt al op vakantie en voor de anderen is het afronden geblazen. Niet voor iedereen, hè? Sommigen moeten gewoon door de zomer. Die wens ik alvast sterkte. Want ik geef er even de brui aan vanaf volgende week om half augustus weer fris, fruitig en klaar voor nieuwe gedachtenstromen terug te keren. Dat hoop ik dan. Kan van alles gebeuren in zo’n maand. Maar fris, fruitig en klaar voor het nieuwe seizoen – dat is de bedoeling.

Vandaag zo’n tekst over bedoeling, over wat je zelf in de hand hebt, wat je zelf realiseert en dat een deel – of misschien wel alles – van wat je doet een radertje in een groter geheel is. En dat het niet zien daarvan, je zomaar kan opbreken.

Als ik ’s ochtends op dat balkon sta naar de lucht te kijken, daar zoek ik namelijk toch meestal dat goddelijke, gek genoeg. Bidden naar de hemel, terwijl er net zoveel voor te zeggen is om met je hoofd tussen je knieën te kruipen en naar binnen te keren, of plat op de grond – ook een Bijbelse traditie – met je voorhoofd de aarde te raken. Ze zijn ook allemaal wat intensiever, dat plat gaan liggen en krom gaan liggen en weet ik wat niet wat. Dan is even je hoofd in je nek leggen op de vroege ochtend relatief eenvoudig. Punt is dat ik als ik daar sta en het Onze Vader voor me uit prevel – ik moet dat altijd een beetje hardop doen anders ben ik na de tweede regel mentaal afgedwaald en denk ik na ‘die in de hemel is’ alweer aan de agenda van de dag, sta ik opeens geïnteresseerd te staren naar de vogeltjes aan de overkant of realiseer ik me dat ik koude voeten heb, een houten hoofd of wat dan ook – dus hardop. Zachtjes hardop. Ook dan dwaal ik af, maar als ik het einde haal met een zekere concentratie dan ergens tussen ‘geef ons vandaag wat we voor vandaag nodig hebben’ en ‘van u is het koninkrijk’ ontstaat er iets van een besef van de eigen tijdelijkheid. Dat het ook maar een dag is vandaag. Dat er iets van werk ligt tot de avond. En dat is het dan. Het is het gevoel onderdeel te zijn van een groter geheel, behoorlijk oneindig veel groter en dat geeft rust, het relativeert.

Vanochtend heeft de koning van Assur, ofwel Syrie, dat niet helemaal lekker door. Het is honderden jaren vóór Christus, en de beste man is koning – dat helpt vaak al niet om dingen door te hebben, zeker niet als het zelfrelativerende dingen betreft – en misschien zit het in koningen en presidenten van Syrië want de huidige chef is helemaal stekeblind en stokdoof voor alle vorm van moraal en medemenselijkheid – deze koning van Assur krijgt in elk geval een goddelijke tik op z’n vingers. Vrij hard, heb ik de indruk. Hij heeft hard huisgehouden in het heilige land met zijn Assyrische leger en nu meent hij onoverwinnelijk te zijn. Dat was niet de versie die de eeuwige zelf had van dat stukje geschiedenis waar deze meneer onderdeel van is geworden. Dit staat er:

Zo spreekt de Heer: Assur, de roede van mijn gramschap, de stok die Ik in mijn woede hanteer. Ik had hem ontboden tegen een goddeloos land, hem gezonden naar een volk dat mijn toorn opwekte, om er te plunderen en te roven, om het als straatvuil te vertrappen. Hij echter bedoelde het anders, en had andere plannen in zijn hart: zijn hart was erop uit te verdelgen en talloze volken uit te roeien. Assur zei: ”Door eigen kracht heb ik dat alles bewerkt, door eigen wijsheid, want verstandig ben ik. Grenzen van volken heb ik verlegd, rijkdommen weggesleept, en vorsten met geweld van hun troon gestoten.

Hoppatee. ‘Hij echter bedoelde het anders’. Dat is een mooi zinnetje. Je bent onderdeel van een groter geheel, hebt een rol te spelen. Maar nee, hij bedoelde het anders. Ja, natuurlijk. Jesaja orakelt verder: ‘Pocht een bijl soms tegen hem die ermee hakt, of verheft zich een zaag tegen hem die ze hanteert? Daarom laat de Heer, de Heer van de legerscharen, zijn vet wegteren en de koorts in zijn ingewanden branden, als een gloeiend vuur.’

Het is zo’n aangebrand, bevlogen, emotioneel wezen – die godheid. Niks geen etherische baghwan op een vergelegen troon in een hemelrijk. Diepgeraakt, getergd, geëmotioneerd en betrokken. Of je het nu leuk vind of niet.

Het herinnert mij aan mijn dag. Dat ik een rol te spelen heb. Dat wat me voor de voeten komt, niet mijn eigen toedoen is, maar waarschijnlijk mij gegeven. Om iets goeds mee te doen. En ook als blijkt dat ik vandaag tóch gelijk heb of wat voor succesje dan ook binnensleep, dat dan triomfantalisme niet helemaal bij de menselijke condition past. Morgen kan het allemaal weer anders zijn.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95