Noud maakt zich zorgen om wachtrij van drie jaar voor hulp aan transgenders

De wachtlijst voor transgenders neemt enorm toe. Dit geeft Noud zorg: hij heeft zelf ook lang moeten wachten op hulp en dat was niet gemakkelijk. Daarom ook een vraag aan ons als lezers: wil jij je handen uitsteken naar deze duizend mensen?

Drie jaar

Drie jaar. Dat zijn 1068 dagen, 25.632 uur, 1.537.920 minuten en 92.275.200 seconden. In deze tijd wordt een net geboren kind peuter. In drie jaar leert een kleuter lezen en schrijven. Of leer je een instrument goed bespelen en krijg je een sport goed onder de knie. In drie jaar kun je een MBO-diploma halen.

Drie jaar is de wachtlijst voor het eerste gesprek bij de genderpoli in Amsterdam. Eind 2014 heb ik mij aangemeld bij het VU Medisch Centrum, vertelde dat ik transgender ben en lichamelijk ook graag wilde worden wie ik altijd al was. De wachtlijst was toen vijf maanden. Dát duurde mij al veel te lang.  Juist in de beginfase heb je hulp nodig.

Het is een hele ontdekking om erachter te komen dat je transgender bent.

Het is namelijk een hele ontdekking om erachter te komen dat je transgender bent. Het doet wat met je persoonlijk functioneren, bijvoorbeeld in je klas of bij je werk, in je kerk of in je gezin. Je hebt begeleiding nodig om te leren hoe je dit kan aanpakken. Hoe je op een veilige, doordachte manier kan overgaan van vrouw naar man, of andersom. Het liefst allemaal op zo’n manier dat de mensen om je heen rustig aan kunnen omschakelen van voornaamwoord en naam. Zodat ze jouw tempo  kunnen bijhouden. Maar daar heb je hulp bij nodig. Hulp die dus niet geboden kan worden.

Levensverhaal

In de afgelopen jaren zijn er verschillende genderpoli’s gesloten vanwege financiële problemen. Iedereen die nu geholpen wil worden, moet naar Amsterdam of naar Groningen. In Groningen worden alleen jongeren onder de 23 jaar aangenomen. Daarna word je alsnog doorgestuurd naar het VUmc in Amsterdam. Het VUmc is gespecialiseerd in de diagnostiek van genderdysforie. Dit betekent dat, wanneer je een diagnose wilt krijgen, jij je hele levensverhaal moet vertellen.

Je moet vertellen over je onbehagen met je eigen lichaam.

Je moet vertellen over je eerste jaren, je opvoeding, maar ook over je beleving van seksualiteit. Over familieproblematiek en over je onbehagen met je eigen lichaam. Als blijkt dat je depressief bent, ben je niet stabiel genoeg om op dat moment de procedure in te gaan. Dan volgen er meer gesprekken. Alleen, veel psychologen hebben niet door dat depressies vaak juist voortkomen uit de onvrede met het lichaam. En dat kan weer alleen verholpen worden met een diagnose.

Het uitstellen van een diagnose leidt dan tot het verlengen van de depressie, waardoor de diagnose vervolgens weer uitgesteld wordt. Je wordt verplicht om de regie over je eigen welzijn uit handen te geven. Dit is dan ook iets waar veel jongeren en volwassenen tegen aan lopen. En waar we zelfs mensen door verliezen.

Ik heb de gesprekken ervaren als lang, grondig, confronterend en soms onnodig.

Hulp

Een biologische man of vrouw die een chirurgische ingreep wil hebben, kan bij elke dokter aankloppen. Transmannen of transvrouwen moeten eerst een diagnose-traject in. Je wordt altijd doorgestuurd naar het VUmc, omdat zij gespecialiseerd zijn in genderbehandelingen. Ikzelf heb vijf gesprekken gehad voordat ik mijn diagnose kreeg. Ik heb deze vijf gesprekken ervaren als lange en enorm grondige, confronterende, met enige regelmaat onnodige, gesprekken.

Ik was constant aan het zoeken naar het sociaal wenselijke antwoord, het genuanceerde antwoord, het eerlijke antwoord en het antwoord waarmee ik dacht dat ik een diagnose kon krijgen.

Alles wat je zegt wordt in twijfel getrokken om vergissingen te voorkomen.

De diagnostische fase is zo ingericht dat je puntsgewijs kan afstrepen of de genderdysfoor geen spijt gaat krijgen van de toekomstige ingrepen. Daardoor is deze fase voor zowel doctoren, psychologen als genderdysforen nodig. Maar deze fase duurt naar mijn mening onnodig lang. Als je in dat traject zit heb je niet het gevoel dat je ergens naar toe werkt, want alles wat je zegt wordt in twijfel getrokken om mogelijke vergissingen te voorkomen.

Duizend transgenders

Soms vraag ik mij af of er niet slechts gekeken wordt naar genderdysfoor, in plaats van naar de mens. Is er niet te weinig zicht op wat die persoon zelf nodig heeft? Namelijk hormonen en operaties?

Er staan duizend mensen op de wachtlijst.

De laatste jaren zijn transgenders steeds meer in het nieuws en op tv gekomen. Dat heeft mij geholpen om woorden te geven aan wat er al jaren met mijzelf aan de hand was. De cijfers van het VUmc zelf: in 2008 waren er jaarlijks zo’n tweehonderd aanmeldingen in 2016 waren dit er rond de zevenhonderd. Momenteel staan er zo’n duizend mensen op de wachtlijst. Als ik deze getallen zie is het logisch dat hierdoor de aanmeldingslijst bij het VUmc langer is geworden.

Hand uitsteken

Hier komt dan mijn vraag: Zouden jullie als kerkgangers of gewoon als christenen je handen uit willen steken naar deze duizend mensen?

Deze duizend mensen zijn op zoek naar hun plek in de maatschappij. Velen van hen hebben moeite en vragen over hoe ze dit moeten aanpakken. In de tijd waar ik al wel uit de kast was, maar nog geen diagnose had, viel ik overal buiten. Ik hoorde niet bij de meiden, ook niet bij de jongens. Voelde mij onbegrepen en alleen, ik viel overal nét buiten de boot.

Ik vraag jou als lezer niet om de genderdysforie van deze transgenders op te lossen. Dat kan ook helemaal niet. Wel wil ik vragen of je een luisterend oor wilt bieden. Of je een gesprek wilt aangaan, zodat deze transgenders weten dat ze niet alleen zijn.

Veel concreter wordt mijn antwoord niet. Steeds meer mensen hebben een transgender in hun kennissenkring. Een open aanbod tot gesprek is volgens mij een kleine moeite en naar mijn ervaring een groot plezier.

Zodat ze weten dat er een plek is waar ze terecht kunnen. Dat ze geliefd zijn en gezien worden.

Noud Fortuin (18) wordt geboren als meisje, maar ontdekt op de middelbare school dat hij transgender is. Het verklaart het onbehagelijke gevoel dat hij jarenlang had. Voor Lazarus blogt Noud over zijn proces. Meer over Noud vind je ook op de site van wijdekerk.nl.

Noud is transgender en heeft een kerk gevonden waar hij meer dan welkom is