Thuis op aarde
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Thuis op aarde – PopUpGedachte dinsdag 3 juli 2018
In dat hele idee van geloven zit altijd een ambivalente houding ten opzichte van deze aardbol. De één denkt dat die brandend en in stukken zal vergaan en rijdt een grote hummer om die situatie te bespoedigen, de ander houdt van deze aardkloot, maar wil er ook z’n hoop niet op stellen. Het is met je hoofd in de wolken en je poten in de klei geloven. En daartussen het lijf dat beiden bij elkaar houdt, als het goed is. Dat hoofd in de wolken is wel altijd een erkend onderdeel van geloven. In mijn geschiedenis waren we heel vaak alleen nog maar hoofd in de wolken en begonnen de voeten nogal te zweven, dat is nou eenmaal de bijdrage van de orthodoxen: nadruk op het verhevene. De rest hangt er een klein beetje bij. Toch zal geloven nooit helemaal kunnen opgaan in de klei van de wereld, omdat geloven in zichzelf een correctie is op het toch wat cynische survival of the fittest. Geloven probeert van overleven (survival) léven te maken. Het gaat er niet om de lengte van het leven hier zo lang mogelijk te rekken op de plek waar je neergeworpen werd als vrij hulpeloos kindje. Het gaat om levensvervúlling, niet levensverlenging, niet om ‘the fittest’, maar om liefhebben, opofferen, vergeven, dienen, roeping en dergelijke.
Één van de basisgeloofsuitspraken van het Joodse volk was dan ook: een zwervende Arameeer was mijn vader. Jezus van Nazareth had geen steen om zijn hoofd op neer te leggen, in de zin van: geen thuis, geen verblijf, geen bodem, geen gespreid bedje. De ambivalentie ten opzichte van deze aardbol, dit leven, spat van de joodse en uberhaupt religieuze traditie. Er mocht weliswaar een tempel gebouwd worden, maar in het allerheiligste deel van die tempel stond een kist met draagstokken, alsof ze zo weer de boel op konden pakken en verder trekken.
Vanochtend staat dít in een van de lezingen: “Broeders en zusters, gij zijt dus geen vreemdelingen en ontheemden meer, maar medeburgers van de heiligen en huisgenoten van God, gebouwd op het fundament van de apostelen en profeten, terwijl de sluitsteen Christus Jezus zelf is, die het hele bouwwerk in zijn voegen houdt. In Hem groeit het uit tot een heilige tempel in de Heer. In Hem wordt ook gij mee opgebouwd tot een woonstede van God, in de Geest.”
Woorden als ‘in de geest’ en ‘in de heer’ maken het allemaal een beetje vager dan me lief is, maar de eerst zin is vrij helder: je bent geen vreemdeling meer of ontheemd. Klaar met de ambivalentie. Klaar met het zwerversdom en de zweverij. En dan ben je huisgenoten van God. Dat vind ik wel een aardige uitdrukking. Doet me denken aan mijn studententijd. Toen had je huisgenoten. Met door het huis zwervende handdoeken, feestjes, gezelligheid, afspraken over hoe en wat met de keuken, afwasroosters, schoonmaakmomenten, huisfeestjes en huisborrels. En hier staat dan: huisgenoten van God.
En dat lijkt me geen spirituele realiteit out there, maar een vaste plaats op aarde. De Maker van de wereld heeft zich een vaste plaats op aarde verworven, onder de mensen, niet langer ambivalent over de waarde van de aarde, maar vol verbonden via die Jezus van Nazareth die met huid en haar en bloed, zweet, tranen deel werd van deze planeet en dit leven. En die vaste plaats op aarde met brood, wijn en ontmoeting wordt gevormd door mensen die besloten hebben en geloven dat deze planeet bestemd is voor mensen die voor de ander leven, die vergeven hebben geleerd, die gastvrijheid ontdekken als hoogste waarde en bereid zijn hun veiligheid en toekomst op het spel te zetten. En dat al het andere voorbijgaat.
Gesloten vluchtelingenkampen gaan voorbij – en iedereen die daarin gelooft ook. Muren gaan voorbij. Zij die spreken over bedreiging van ónze welvaart gaan voorbij, met schaamrood, hopelijk. Zij die ónze manier van leven superieur verklaren gaan voorbij. Wat blijft is voetenwassen, leerling worden van de almachtige, een huis bieden aan de kwetsbare – waar die ook vandaan komt. Om de hoek of juist helemaal niet.
Deze wereld is het geworden. Deze plek. Geen zwevende toekomst buiten dit alles. Hier een plaats bieden en samenwonen met het goede zelf. Het lijkt dat de godheid heeft gekozen. Dat vreemdeling en zwerver zijn is voorbij. Niet leven voor deze aarde en wat er bij hoort, totdat er een spiritueel leven na dit leven zal beginnen, maar hier en nu woonplaats voor het Goede, voor God vormen. Zoiets, denk ik?
Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.
Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.
Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95
Geschreven door
Rikko Voorberg
