Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Godverlaten

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Godverlaten – PopUpGedachte maandag 20 augustus 2018

Het is stil deze ochtend. Het is maandag. De wolken lijken de geluiden die er zijn nog verder te dempen. Een zware wattendeken ligt over dit stukje aarde. Het is al warm op dit vroege uur. Wie nu zou praten, zou gedempt praten. Het is alsof er iets in afwachting is, maar wat en van wie en waarom? De bladeren van de bomen hangen zwaar in de stilte. Niets beweegt. Op de achtergrond de ruis van een snelweg, dat wel. Werk gaat door. Verder is het stil.

De oude profeet Ezechiël verloor zijn geliefde vrouw vannacht, staat er in de lezing. En in zijn geest had het gefluisterd dat er niet gerouwd mocht worden. Door hem. Als statement, als performance. Zoals die oude profeten dat deden. Het zijn de provocatieve kunstenaars van toen.

Dit staat er: Toen vroeg het volk mij: ‘Wilt u door uw gedrag ons iets duidelijk maken?’ Ik antwoordde hun: ‘Dit woord van de Heer is tot mij gericht: Zeg tot het volk van Israël: Dit zegt God de Heer: Ik ontwijd mijn heiligdom, de burcht waar ge trots op bent, die een lust is voor uw ogen en een verkwikking voor uw ziel; uw zonen en dochters, die ge daar achtergelaten hebt zullen vallen door het zwaard. Dan moet ge doen zoals ik gedaan heb: uw baard moogt ge niet bedekken en het brood dat de mensen u brengen moogt ge niet eten. Houd uw hoofddoek om en uw sandalen aan; ge moogt niet rouwen of wenen. Vanwege uw zonde zult ge verkommeren.

Het is verdomme je eigen schuld, stomme mens. Dus ga nou niet zitten janken als de boel in het honderd loopt. Jij bent vergeten wie je bent, hebt je grenzen overschreden, hebt in de wind geslagen wat je plicht is en je taak tegenover anderen. En nu loopt de boel in het honderd. Huil maar niet.

Zoiets. In de tweede lezing staat: De Rots, die u verwekte, hebt ge verlaten, vergeten de God die u heeft verwekt. Hij sprak: mijn gelaat verberg Ik voor hen. Ik wil eens zien hoe dit afloopt. Het geslacht dat verdorven is, het zijn onbetrouwbare lieden.

Ga nou niet zitten grienen als je poolijs smelt en de aarde steeds onleefbaarder wordt. Ga nou niet opeens met je handen in het haar zitten omdat je niet weet wat er moet gebeuren met al die vluchtelingen aan je grens. Ga nou niet jezelf zitten beklagen als de zorgkosten de pan uitrijzen omdat de een na de ander met een burnout in de lappenmand terechtkomt. You did this. Zie maar.

En de mens beschuldigt God van afwezigheid. Hoe kan hij bestaan – of zij of het of iets – als je ziet wat voor shit de mens elkaar aandoet. En in de verte bromt hij nog iets: je redenatie is zo krom als een hoepel – ik heb die shit niet aangebracht, je hebt het over jezelf afgeroepen en ik ben niet meer in de weg gaan staan. Want dat wilde je niet. Maar het klopt dat ik niet meer voor je besta. Dat wel.

Hij, die eeuwige, die eindeloze moraal die de mens vroeg om bewust, liefdevol, met een bescheidenheid en voorzichtigheid de wereld en de ander te benaderen,  die zat de expansie in de weg. Zoals ouders dat zitten bij hun puberkinderen en rechtsstaten dat zitten bij bedrijven die gewoon lekker geld willen maken en last hebben van al die regels, met milieu enzo.

In de laatste lezing komt er een jonge man naar de rabbi uit Nazareth. Wat moet ik doen om het eeuwige leven te verwerven? Je kunt wel lekker succes hebben in je leven, maar vraag het maar aan Elon Musk van Tesla die zichzelf helemaal naar de tyfus werkt en zijn kinderen niet ziet of weinig, maar je wilt op een ander niveau ook enige bevrediging, iets spiritueler, iets met de ziel, iets met eeuwigheid. Eigenlijk geen tijd voor, maar het zou wel fijn zijn. Kom we vragen het de rabbi. En die zegt: houd je aan de geboden, niet doodslaan en al die anderen. Sabbat, je weet wel. Oh, maar dat doe ik wel, zegt de jongeman. ‘Tsja,’ reageert de rabbi, ‘als je dán nog leegte ervaart, doe dan gewoon alles weg wat je hebt en kom met mij mee.’ Oh, zegt Elon Musk. Als dat zou kunnen. Maar er is niemand zo goed als ik in wat ik doe. Anders zou ik mijn bedrijf meteen overdoen. – ik weet niet waar ik het las, maar hij zei het onlangs – en met hangende schouders keert de jongeman terug, staat er, want hij had vele goederen.

We doen het zelf, he? Die godverlatenheid. Dat is klote, maar ook hoopvol. Want het verlangen is er wel, steeds onherroepelijk de kop op. En wat we zelf op de ene manier doen, kunnen we zelf ook op de andere manier gaan doen. Het is niet de cultuur, de wetenschap of de verlichting. Het zijn eigen keuzes die ons verwijderen van ons diepste verlangen – de oude teksten melden steeds weer dat hernieuwde verbinding met dat wat we altijd zochten en waar we uit voortkomen, altijd weer mogelijk is als we ons heroriënteren. In die zin kun je zeggen dat het hoopvol is dat het onze eigen stommiteiten zijn die voor de leegte zorgen, want wat je zelf de ene kant op deed, kun je zelf ook de andere kant op doen. Neem de tijd, die heeft de eeuwige ook, zeggen ze. Maar het is binnen ons bereik.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.


afbeelding
afbeelding.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--