Een gelijkenis van Rob Bell – Hoe zou jij Stuart aanpakken?

Dit keer kun je hieronder een gelijkenis van Rob Bell lezen. Daarmee wil hij iets duidelijk maken, dat kun je lezen in de link aan het einde. Eerst vraagt hij je mening over het volgende verhaal…  

In dit blog vertel ik een parabel. Een gelijkenis, of een allegorie, zoiets. Als je het verhaaltje hebt gelezen, denk dan eens na over een mogelijke interpretatie. De volgende week komt dan een bespreking, waarin ik ook een aantal reacties* meeneem. We gaan daarin op zoek naar de materiële werkelijkheid van de Bijbel en de geestelijke wereld die er vlak onder de oppervlakte schemert.

Het verhaal:

Je gaat een weekendje weg en vraagt of je neef Stuart op je huis past. Stuart is een aardige knul, hij kan wel wat geld gebruiken en is altijd vriendelijk voor je hond, dus het lijkt een goed plan.

Totdat je zondagavond terugkomt, de straat inrijdt en overal auto’s ziet staan. Er staan auto’s in de tuin van de buren, ze staan dubbel geparkeerd voor je eigen oprit en als je dichter bij je huis komt zie je allemaal mensen in de voortuin. Er staan mensen voor de deur, er zitten mensen op de tuinstoelen, die ze in een halve cirkel aan de straatkant hebben neergezet. Er zijn zelfs mensen op het dak.

Van jouw huis.
Stuart geeft blijkbaar een feestje.
En heeft al zijn vrienden uitgenodigd.
Die ook allemaal zijn gekomen.

Je parkeert je auto, loopt naar het huis toe en gaat naar binnen, waar je constateert dat er een vechtpartij in je bloemperk moet zijn geweest die zich naar binnen heeft verplaatst, want overal zitten moddervlekken. Ook op het witte vloerkleed in de woonkamer, waar blijkbaar eveneens is gevochten en op de bank. Je hond ruikt naar bier. Op de aanrecht staat de hele inhoud van de koelkast uitgestald, want daar zit iemand in die het duurrecord koelkastzitten probeert te overtreffen. Een groepje middelbare scholieren heeft zich verzameld rond een biervat in de achtertuin, twee mensen zitten in de garage op de voorbank van je tweede auto en eten een stuk verjaardagstaart uit hun handen, en als je naar boven kijkt zie je dat sommige jongeren op het dak dronken zijn en een wedstrijdje doen wie het dichtst langs de rand van de bovenverdieping durft te lopen…

En dan zie je ineens Stuart zitten, aan de eetkamertafel. Hij heeft zes televisies aangesloten op de schotel van de buren en is op al die schermen aan het gokken met footballuitslagen. Er liggen keurige stapels met duizenden dollars voor hem. Hij glimlacht breed terwijl hij een dikke Cubaanse sigaar van tweehonderd dollar rookt, een AK-47 vastheeft en praat met een meisje, een zekere ‘Luscious’.

Je loopt de kamer verder in tot iemand doorkrijgt wie je bent en de muziek uitzet. Iedereen houdt op met praten. Het is opeens doodstil. Stuart ziet je ook en gaat rechtop zitten.

Je kijkt hem aan en zegt dan:
‘Stuart, het viel me op dat je vergeten bent dat plantje op het bureau in de studeerkamer water te geven.’

Benieuwd wat Rob hierover te zeggen heeft? Je leest het hier.

*Omdat dit een vertaling is van oudere blogs van Rob Bell, heeft hij reacties meegenomen van Amerikaanse lezers.

Dit blog werd eerder geplaatst op 5 mei 2016