Gewoon maar op pad gaan

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Gewoon maar op pad gaan – PopUpGedachte donderdag 18 oktober 2018

Er gaat een quote rond op Twitter. Ik kan het niet helemaal meer reproduceren maar het is iets als dit: dat de zachte krachten zich net zo moeten organiseren als de harde zakelijke krachten. Dat grote bedrijven een maximale organisatiegraad hebben, maar dat wie iets anders wil dan dat: mededogen, vergeving, medemenselijkheid of een andere waarde als hoger doel, dat die zich net zo moet organiseren.

Eenzelfde geluid kwam van de beweging van Bernie Sanders. Onlangs was één van de campagnestrategen in Nederland en met allerlei activisten en idealisten luisterden we naar de manier waarop Bernie Sanders uit het niets tot een grote Amerikaanse beweging werd. En de drie codewoorden waren: organise, organise, organise.

Je kunt het niet alleen. En ik geloof daar in. Ik ben er niet zo heel goed in. Dat niet. Kortdurend en tijdelijk gaat dat wel. Maar vaak is het toch  maar weer met één of twee op pad en dan maar verder zien. En er is heel veel te zeggen voor de kracht van organiseren, maar vanochtend heeft Paulus het over zijn uiteengevallen organisatie en dat er niets anders dan kracht geeft dan de eeuwige zelf.

Want dat is de andere kant. Je kunt van alles organiseren, maar als het vuur ontbreekt, organiseer je jezelf een burn-out in. Letterlijk en figuurlijk. Of een gevangenis waar je eigenlijk niet meer uit kunt, want je hebt het nu eenmaal opgezet en mensen zijn er afhankelijk van geworden. Als het uit elkaar valt wat je wilde of niet van de grond komt, wat je wilde, niet met genoeg mensen, dan blijkt eigenlijk pas hoe het staat met het vlammetje in de ziel. Dit schrijft Paulus vanochtend in één van de meest opvallend-biografische stukjes in zijn brieven. Meestal preekt hij of geeft hij onderwijs, wat hij hier schrijft lijkt eerder een begeleidend briefje. Hij stapt uit zijn rol en we komen in een gesprekje terecht.

Dierbare, doe uw best om spoedig bij mij te komen. Demas gaf de voorkeur aan de wereld en heeft mij in de steek gelaten. Hij is naar Tessalonica vertrokken. Crescens naar Galatie, Titus naar Dalmatie.
Alleen Lucas is bij me. Ga Marcus halen en breng hem met u mee; ik kan hem goed gebruiken voor het werk.

Je kunt wel organiseren maar je hebt het over mensen allemaal niet te zeggen. En dan soms moet je ook iemand zelf laten gaan. Dus, zegt Paulus. Tychikus heb ik naar Efeze gezonden. Als gij komt, breng dan de mantel mee die ik in Troas bij Karpus, heb laten liggen, en ook de boeken, vooral de perkamenten.

Niet alleen medestanders vallen soms weg om allerlei redenen maar dan is er ook nog de directe tegenstand:
Alexander, de kopersla­ger, heeft mij veel kwaad berokkend. De Heer zal hem vergelden naar zijn werken. Neem ook bij u voor hem in acht, want hij heeft onze woorden heftig bestreden. Bij mijn eerste verdediging heeft niemand mij bijgestaan, allen hebben mij in de steek gelaten. Moge het hun niet worden aangerekend. Maar de Heer heeft mij ter zijde gestaan en mij kracht gegeven om mijn ambt als prediker van het evangelie ten einde toe te vervullen, zodat alle volken ervan horen.

Het kan een frustrerende bezigheid zijn om je roeping te volgen. En tegelijk is er dan maar één conclusie. Ik doe dit niet omdat ik het nu zo leuk, gezellig en geslaagd vind. Het is geen opportunisme of een poging naam te maken voor mijzelf. Er brandt iets binnen in me dat een weg zoekt. En dat moet ik verzorgen, dat mag niet doven en moet ook de eigen weg vinden. Als we alleen denken in wat haalbaar is, voldoende brood op de plank oplevert en wat medestanders scoort, rekenen we dan nog genoeg met een andere kracht in de wereld. Die in onze ziel vlammetjes ontsteekt.

Als Jezus mensen op pad stuurt om zijn visie en nieuws te verspreiden, laat hij hen bewust onbeschermd een risicovolle wereld binnentrekken: Gaat dan, maar zie, Ik zend u als lammeren tussen wolven. Neemt geen beurs mee, geen reiszak, geen schoeisel; en groet niemand onderweg. [in de zin van: ga niet bij familie langs die dan voor u moet zorgen] Laat in welk huis gij ook binnengaat uw eerste woord zijn: Vrede aan dit huis! Woont daar een vredelievend mens, dan zal uw vrede op hem rusten; zo niet, dan zal hij op u terugkeren. Blijft in dat huis en eet en drinkt wat zij u aanbieden; want de arbeider is zijn loon waard. Gaat niet van het ene huis naar het andere.

Het vuur dat in je is aangestoken zal je moeten redden. De kracht die jou op pad heeft gestuurd, die jou gezien heeft en voor je wil zorgen waar je ook bent. Of je nu thuisblijft of weggaat, stil bent gaan zitten in je eentje of staat te dansen op de bar, die kracht is kompas en anker. Zo gauw ik vertrouw op organisatiegraad of organisatiekracht, berekening en inschatting (die ik overigens allemaal wel hard nodig heb) wordt het drijfzand. Vertrouwen, Eenzaamheid (of kwetsbaarheid) en Roeping zijn minstens zo belangrijk als Organise, Organise, Organise. Een goede donderdag!

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95