Te hoog grijpen

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Te hoog grijpen – PopUpGedachte vrijdag 5 oktober 2018

Zodra deze PopUpGedachte geschreven is, ga ik weer op pad. Naar het plein een paar minuten verderop. Daar staat een voormalige directiekeet, zo’n bouwkeet op wielen. Kunstenaar Peik heeft die omgebouwd tot een mobiele bakkerij. Achter een schot staat een leemoven, in het midden een tafel om deeg op te bereiden en broodjes te eten. In de hoek staat een gaskacheltje en een gasstel. En elke morgen bak ik er nu met buurtbewoners broodjes. Het is de week van de eenzaamheid en de mobiele bakkerij staat er vanwege de installatie die we bedachten: Mind The Gap. Zoveel mogelijk buren verbinden met een kabelbaan tussen de balkons. Voorzover ik het nu kan overzien is het een onwijs succes en ik ben dankbaar en trots op wat er allemaal gebeurt aan verbinding.

Gisteren was er een muzikante op bezoek in de bakkerij die een lied over Eenzaamheid maakt, waarbij ze mensen uitnodigt om zelf iets te schrijven over hun eenzame momenten of hun eenzaamheid en ze dat verwerkt. Dat was intens. Iemand die momenteel midden in een burn-out zit begint en vertelt over verdriet, eenzaamheid, leegte terwijl de tranen vrijelijk over haar wangen stromen. Dan durven anderen ook. Overal diezelfde allenigheid, datzelfde gevoel van vastlopen, verloren of verweesd zijn. Op grond van zulke verschillende dingen maar allemaal even machteloos. Want wat doe je  nog? Je wilt wel delen dat je het niet meer weet, maar je weet niet met wie want iedereen is zo met z’n eigen dingen bezig. Je wilt wel contact maken omdat je niet alleen op je kamertje wilt zitten, maar je voelt je zó niet leuk dat je geen manier kunt vinden waarop je op een leuke manier dat kan doen. Ze zien je aankomen. Niet vooruit of achteruit durven, bang voor de depressie, bang.

We nemen ongemerkt zoveel hooi op de vork. Ik, in elk geval. De verantwoordelijkheid voor het eigen geluk, de verantwoordelijkheid om een goed mens te zijn, een leuk mens te zijn, om controle te hebben over je leven, over werk, over jezelf.

Job had zo’n hoop hooi op z’n vork dat vanmorgen God zelf perspectief komt aanbrengen. Job had z’n vuisten geschud, had God naar beneden getrokken om hem de weg te lezen – en terecht uiteindelijk – zegt de eeuwige, maar perspectief Job, perspectief. En er volgt een prachtig stukje tekst, weer:

‘In die tijd begon de Heer in storm en wind tot Job te spreken: Hebt gij ooit in uw leven de morgen ontboden, De dageraad zijn plaats bestemd, Om de zomen der aarde te bezetten En er vlammen uit te schudden? Zij flonkert als een kostbare zegelsteen, Wordt bontgeverfd als een kleed, Totdat de stralen hun licht wordt ontnomen, Hun opgeheven arm wordt gebroken. Zijt ge doorgedrongen tot de bronnen der zee, Hebt ge de bodem van de Oceaan bewandeld; Zijn u de poorten des doods getoond, De wachters der duisternis u verschenen; Hebt ge de breedten der aarde omvat: Zeg op, wanneer ge dit allemaal weet! Waar is de weg naar de woning van het licht, En waar heeft de duisternis haar verblijf, Zodat gij ze naar hun plaats kunt brengen, En hun de paden naar huis kunt leren? Ge weet het toch, want toen werdt ge geboren, Het getal van uw jaren is immers zo groot!’

Prachtigste poezie. Maar uit de hoogte. Ja, toch? Nogal uit de hoogte. Maar misschien wel juist letterlijk uit de hoogte en noodzakelijk uit de hoogte. Waar sta ik, wie ben ik, wat kan ik overzien? Dat is niet zoveel. En zo gauw ik daarboven uitgrijp, ben ik rijp voor de schroothoop binnen afzienbare tijd.

Wat was de sleutel in al die eenzaamheid die in de bakkerij even op tafel gelegd werd door op het oog jonge, vitale, succesvolle mensen? De sleutel was het moment dat mensen het begonnen te zeggen, het op tafel legden en durfden delen. Dan kwam er een kracht vrij en een onkwetsbaarheid in al die kwetsbaarheid, die de één qi noemde en de ander innerlijke kracht en waarbij ik dacht: nu op tafel ligt wat je van jezelf niet liefhebt, kan het eindelijk lief gehad worden. En dat is groots. Een paar zinnen nog van een andere dichter, een Psalm:

Gij kent mij, Heer, en Gij doorschouwt mij,
Gij ziet mij waar ik ga of sta.
Van verre kent Gij mijn gedachten,
Gij weet waarom ik bezig ben of rust,

Want wat er in mij is hebt Gij geschapen,
Gij hebt mij als een weefsel in de moederschoot gevormd.
Ik dank U voor het wonder van mijn leven

Gekend, geliefd zijn in perspectief van de grootsheid van wat we niet kunnen omvatten.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95