Het grote wonder

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Het grote wonder – PopUpGedachte woensdag 30 januari

De nacht was kort en de ochtend is lichtjes beneveld. Niet alleen buiten maar ook in mijn hoofd. Gisternacht ging de telefoon nog tot diep in de nacht en kwam de whisky nog even uit de kast om mee te kunnen toosten. En ondanks de lichte beneveling ben ik nog niet zo lichtvoetig uit bed gesprongen de maand die 2019 al oud is.

Eén maand oud en er is een wonder voltrokken. Een wonder met randen en schaduwen, met pijn en verdriet, met woede en een onzekere toekomst maar een wonder. Twee jaar geleden zat ik met een vriendin in een café in Amsterdam gebogen over het coalitie-akkoord dat we voor het gemak maar even hadden uitgeprint. Het was de eerste keer dat ik een coalitie-akkoord zag überhaupt, maar de berichten over de migratieparagraaf in dat akkoord waren zo omineus dat we het maar eens met eigen ogen moesten bekijken.

Het was een akkoord met mooie momenten, vergroening van de VVD bijvoorbeeld, en met een zwarte bladzij. De migratieparagraaf. Dieptepunt? Kinderpardon wordt niet verruimd. De enige uitgesproken partner die de kinderen nog hadden in Den Haag had met het sluiten van de regeringsdeal geen kans gezien om iets voor hen te regelen en nu zouden de kinderen de komende jaren elke ochtend weer in alle vroegte hun vader of moeder zien zitten bij het raam, op wacht voor het geval de busjes kwamen om hen mee te nemen. Ze zouden met lood in de schoenen naar school gaan en hun huiswerk maken, want het kon allemaal voor niets zijn – en de plekken waar ze woonden, met de kamp-achtige regelgeving, de gedeelde douches, de meldplicht, het waren geen plekken van hoop meer, maar van wanhoop.

Met een paar vrienden organiseerden we het PardonAlert, een alternatief AmberAlert dat zoveel mogelijk mensen een sms’je zou sturen als er weer een kind was opgepakt dat onder het Kinderpardon zou moeten vallen. We maakten mutsen met Pardon?! Beklommen in het holst van de nacht het 17^e eeuwse schip bij het Scheepvaartmuseum, haalden de vlag uit de top van de mast en hesen onze eigen driekleur waarbij in de witte baan groot het woord Pardon?! stond vermeld. Het hielp allemaal niets.

We waren niet de enige, niet de eerste en niet de meest aandacht genererende campagne, maar we zochten onze wegen. We organiseerden nachtwakes als er een kind werd uitgezet bij het detentiecentrum. Hayarpi had ik ondertussen leren kennen, met haar gedichten en haar vrij briljante geest. Haar dominee kon ik wel even bellen toen zij uitgezet dreigde te worden en in Katwijk werd er 1 nacht vergaderd. De volgende dag was kerkasiel een feit. Niet veel later nam Den Haag het over, een vreemde nacht waarin een andere dominee en een vriendin in hun eigen auto’s zo onopvallend mogelijk Hayarpi en gezin naar Den Haag brachten, om daar onder te duiken bij nog weer een derde dominee.

Den Haag kwam los. Hoofd van de Protestantse Kerk Nederland ging erachter staan. In de politiek werd er gezocht naar wegen, maar tot drie weken geleden zat het muurvast. Werd er ook door kerken en bevriende partijen gezegd dat het misschien goed was om af te bouwen en Hayarpi los te laten. Er is gevloekt en gebeden, gescholden en gedronken, gehoopt en gewanhoopt en gevochten. Door mensen die het lot van de kinderen die ze hadden leren kennen niet los konden laten. En toen was er de draai van het CDA, ging D66 opeens de trom roeren en stond er een blok tegenover de VVD, die overigens van geen wijken wist. Tot gisteravond.

Wrang wisselgeld wilden ze. Dat er dan 250 zeer kwetsbare mensen achtergelaten moesten worden in de hopeloze situatie van de kampen buiten Europa. En nog iets met discretionaire bevoegdheid. Politiek gezien niet vreemd, al moet je dan zeggen dat dit soort politiek wel vreemd is: die 250 waren namelijk een vergoeding voor het feit dat er geen kinderpardon kwam. Een bizar doekje voor het bloeden, toen al. En nu bloedde het dus niet meer, dus gingen de 250 van tafel. Heel heftig voor de mensen die het betreft en de organisaties die dit werk doen. Zij weten wat dit betekent voor 250 concrete mensen.

Toch is er zegen. Is er een wonder gebeurd. Gisternacht was hij nog aan de lijn, een politicus die dit altijd gewild heeft, soms er niets aan kon doen, soms volgens sommigen meer had moeten doen, en die nu niet kon geloven wat er was gebeurd. Of het hart geraakt was? Of de kiezersportefeuille? Of wat dan ook? Dit is wat er vanochtend in de lezingen staat die ik opsloeg toen ik aan de keukentafel ging zitten voor mijn meditatie. ‘Dit is het verbond dat ik na die tijd met het volk van Israël zal sluiten – spreekt de Heer: In hun hart zal Ik mijn wetten leggen, in hun verstand zal Ik ze neerschrijven, en even verder staat er: ‘Aan hun zonden en hun wetteloosheid zal Ik niet meer denken.’

Nou is Den Haag Israël niet. Maar was er wel dit: er was geen aanwijsbare hogere autoriteit die de partijen tot andere gedachten kon brengen. Er was niet voldoende hart om het tij te keren tot drie weken geleden. Er waren mensen wiens hart ging spreken, in partijen, gemeentebesturen, universiteiten, kerken en bedrijven. En zij gingen zich roeren en dat haakte bij anderen, die ook in hun hart keken en ontdekten dat er iets geschreven stond. En ook zij gingen zich roeren. Tot het hek van de dam was en de berg zich verplaatste. En dan zegt de tekst: aan hun zonden en wetteloosheid zal ik niet meer denken. Dit is niet de tijd voor cynisme en berekening en kritiek. Natuurlijk is er de pijn over de vraag waarom het zo lang moest duren en hoe het zit met die kinderen, waarvan de oudste van 8 met PTSS nooit over dat moment heen zal komen dat ze van haar bed werd gelicht en in detentie opgesloten om vervolgens twee dagen voordat dit alles op tafel kwam te liggen uitgezet te worden naar Armenië.

Men kan politiek opportunisme verwijten en nog veel meer. Maar als er geen wetten in het hart waren gelegd of de oproep aan het volk niet was herkend, was er niets veranderd. En als het is veranderd, zegt de Eeuwige dat er aan zonde of eerdere wetteloosheid door hém niet wordt gedacht. Dat gaat niet over politiek Den Haag in die tekst, dat weet ik. Maar het is wel een mooie gedachte.

Vrede, alle goeds en tot morgen weer!

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95