De kunstenaar, de pelgrim en de activist

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

De kunstenaar, de pelgrim en de activist – PopUpGedachte donderdag 7 februari 2019

Komen drie mensen bij de dokter. De kunstenaar de pelgrim en de activist. Zegt de een tegen de ander … Het klinkt als een grap, maar ik hoorde gisteren van een vriend van mij dat Philip Yancey, christelijk veelschrijver en journalist, dit olijke trio als de drie geloofwaardigen benoemt binnen christendom. Dat moet ik verder vertellen, dacht ik. En deze PopUpGedachte is mijn kans.

Schakel je net vers in bij deze overweging, dan een kleine introductie. Nu al een jaar of drie sta ik ’s ochtends om zes uur op en werk tussen zes en zeven een korte overweging uit op basis van een aantal bijbelteksten. Ik lees de teksten pas om zes uur en weet nooit wat ik krijg. De challenge is om daar iets zinnigs over op papier te krijgen en in te spreken in een soort podcast, vóórdat om zeven uur de kinderen wakker worden. Challenge numero 2 is om dat niet als een haastklusje af te raffelen, maar te genieten van dat stille moment. Eigenlijk is dat challenge numero 1, want de belangrijkste. De stilte nemen. Lezen. Oude inspiratie proeven en als een fijne whiskey over de tong laten rollen, op zoek naar geuren en smaken die verborgen zitten in die oude gelaagde rijkdom. Soms is dat op het eerste gezicht niets, of is de smaak te scherp, de geur te rokerig, de afdronk te bitter. Maar er komt altijd iets. Een lijntje, een verbinding met vandaag, een verrassing. Dat zoek ik ten diepste. Een verrassing. Een cadeautje. En dan de dag in.

Dit las ik vanochtend en daarom moest ik denken aan het trio kunstenaar pelgrim en activist:

In die tijd riep Jezus de twaalf bij zich en begon hen twee aan twee uit te zenden.
Hij gaf hun macht over de onreine geesten en verbood hun iets anders mee te nemen voor onderweg dan alleen een stok: geen voedsel, geen reiszak, geen kopergeld in hun gordel. ‘Wel moogt ge sandalen dragen, maar trekt geen dubbele kleding aan.’ Hij zei verder: ‘Als ge ergens een huis binnengaat, blijft daar tot ge weer afreist. En is er een plaats waar men u niet ontvangt en niet naar u luistert, gaat daar dan weg en schudt het stof van uw voeten als een getuigenis tegen hen.’ Zij vertrokken om te prediken dat men zich moest bekeren. Zij dreven veel duivels uit, zalfden veel zieken met olie en genazen hen.

Ik vind dat prachtig. Zie ze gaan. Twee aan twee. Als studentikoze lifters zonder een cent op zak, maar vervuld van een verhaal dat ‘bekering’ heet. En bekering is in dit geval: we nemen er een loopje mee met z’n allen, beste vrinden, met die identiteit van ons, met die Joodsheid, met die roeping, met die functie die we in de geschiedenis vervullen: dat we iets laten zien van God op aarde, dat we de wereld tonen dat er goedheid bestaat én geleefd kan worden en dat het de mens, die dat doet, goed zal gaan. We hebben het laten lopen en het is tijd om het weer volop te omhelzen, want God is weer tussen ons neergedaald – of is neerdalende, eigenlijk.

En dan zonder spullen op pad. En iedereen die dat een goed verhaal vindt, kun je dan iets te eten toestoppen, onderdak geven, verder helpen. En daaraan zul je weten of iemand je gehoord heeft. Niet of iemand zegt dat-ie je gelooft, maar in wat-ie doet. En als men je wegstuurt, ga dan niet je afvragen of je misschien een slecht verhaal had – als Twitter hartstikke boos wordt over je deug-ideeën en je bent middelbare schoolkind en hebt besloten vandaag te protesteren – schudt het Twitterstof van je voeten en kom maar door met je bord. Staan voor waar je in gelooft. Roep maar: bekeert u. De boodschap van de activistische kinderen vandaag die protesteren tegen het klimaat zou je ook prima een ‘bekeert u’ boodschap kunnen noemen. En wie hen opvangt, verder helpt, toejuicht, ís al in zekere mate bekeerd.

Philip Yancey schreef de bestseller What’s so Amazing About Grace. Christelijke hits voor mijn generatie. Iemand die in gewone taal voor de gewone mens dat hele idee van genade uitspelde zodat je er wat mee kon. En nu zei hij in zijn nieuwste boek – althans, volgens een vriend van mij – iets over christenen in Amerika. Dat christen-zijn in Amerika totaal ongeloofwaardig is geworden. Je bent als christen in Amerika volgens de meesten hypocriet, wapenbezitter, Republikein en simpelweg tuig. Hij zal zijn eigen groepje gelijkgestemden bedoelen, maar toch. Staat niet lekker aangeschreven bij hoopvolle, idealistische kosmopolieten, die menen dat er een verantwoordelijkheid is voor toekomst en moraal en wereld.
De enige drie geloofwaardigen in christendom, zei hij, zijn de buitenbeentjes: de kunstenaar, de pelgrim en de activist. Zij die zich hebben overgegeven aan een roeping, geen religie komen verdedigen of aanprijzen, maar dwars in de wereld zijn gaan staan met hun hele hebben en houden. Meestal komen zij ook niet met goed gevulde reiszakken of een dubbele set sandalen, daar hebben ze simpelweg de middelen niet voor. En dat maakt hen geloofwaardig. Dat maakt hen mensen om te huisvesten, aan tafel te nodigen en verder op weg te sturen. Of je het verhaal wat ze brengen gelooft of niet, je gelooft hen. En dat helpt.

Op die drie dan maar. En hoe die drie huizen in jouw hart. Tot morgen!

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95