Dit helpt om lichter te leven: Annemarie deelt ervaringslessen

Je hoort het wel vaker: dat een crisis een blessing in disguise kan zijn. Dat heb ik bij mijn burn-out zeker gemerkt. Het was een harde les die ik bij voorkeur anders had geleerd, maar door die periode heb ik opnieuw de waarde van klein ontdekt. Ik laat me sindsdien niet meer zo snel meeslepen in grootse gedachten of idealen. Zoals David zo raak onder woorden bracht in Psalm 131:

‘Heer, niet trots is mijn hart,
Niet hoogmoedig mijn blik.
Ik zoek niet wat te groot is
voor mij en te hoog gegrepen.
Nee, ik ben stil geworden,
ik heb mijn ziel tot rust gebracht,
Als een kind op de arm van zijn moeder,
als een kind is mijn ziel in mij.
Israel hoop op de Heer,
Van nu tot in eeuwigheid.’

Lachen om jezelf

Door keihard onderuit te gaan, ben ik humor en zelfspot meer gaan waarderen en ben ik ook gaan ontdekken dat het iets zegt over geestelijke rijpheid. Ik omring me graag met mensen die hard kunnen lachen om zichzelf en prik steeds sneller door opgeblazen ego’s heen (inclusief die van mezelf).

Maar dan dat denken. Pfff. Dat is een hardnekkig en tamelijk woekerend iets. Een blik,
een niet-beantwoord mailberichtje, of juist een berichtje waarin ik een ondertoon vermoed…. Nog regelmatig ontstaat er voor ik er erg in heb een heel bouwwerk van gedachten omheen. Gedachten die ik dan ook weer heel serieus neem.

Of wat te denken van schuldgevoelens. Zie maar eens onderscheid te maken tussen een goed porretje van je geweten of een knagend schuldgevoel. Met dat denken ben ik dus nog verre van klaar. Of dat je best doen, ook zo’n duveltje dat regelmatig opspringt uit het doosje. Dat het leven een groot cadeau is, vind ik vaak nog steeds too good to be true.

De lichtheid zelve

Ja ik, en vele christenen met mij, torsen vaak zoveel mee in die rugzakken van ons. We slepen van alles mee waar we geen afstand van kunnen of willen doen. Nee, dan Jezus. De lichtheid zelve. Ging hij met een hele karavaan aan goederen op pad? Welnee. Hij had niet eens een kussen om zijn hoofd op te laten rusten. En als hij een dorp binnenkwam, was hij afhankelijk van de goedheid van mensen. Ontvingen zij hem? Mocht hij bij ze aanschuiven voor een goede maaltijd?

Wat mag je achterlaten?

Misschien is licht leven ook wel leven met open handen en een open hart. En gaandeweg ontdekken welke balast je achter je mag laten. Zodat die zware tred steeds meer transformeert in lichtvoetigheid. Om uiteindelijk het grootste geheim van alles te ontdekken: dat je namelijk helemaal niet zelf loopt, maar gedragen wordt. Zoals Richard Rohr zo mooi verwoordt in zijn boek De Goddelijke Dans.

We staan midden in een ontzagwekkend mysterie – het leven zelf! – en het enige passende antwoord op dit mysterie is nederigheid. Als we ervan overtuigd zijn dat dit de weg is – het mysterie binnengaan, niet om God en de realiteit vast te houden, maar zodat God en de realiteit ons vast kunnen houden – dan denk ik dat ons geloof eindelijk op de juiste en voorbestemde plek is.

Ik geef toe, dit is mystiek voor gevorderden. Het zijn woorden die je keer op keer leest, niet begrijpt, maar die wel ergens landen in je hart. Want de theologie heeft lang niet altijd de sleutel tot meer lichtheid. Daarvoor moet je toch echt zijn bij de mystiek. Zoals de tikje dwarse Anthony de Mello ooit schreef over theologie en mystiek:

Theologie is de kunst om verhalen te kunnen vertellen over het goddelijke. Ook de kunst om naar die verhalen te kunnen luisteren. Mystiek is de kunst om in je hart de innerlijke betekenis van die verhalen zo te proeven en aan te voelen dat je erdoor verandert.

Als je de blogs van Annemarie over dit onderwerp terug wilt lezen, kan dat hier.